Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Duo Reges: constructio interrete. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse.

Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere?
Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit?
Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur.
Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria.
Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate.

Bork: Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis?
Hic ambiguo ludimur.: Bork
Bork: Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur;

Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse?
Venit ad extremum;

Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut
retinere virtutem.

Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non
intellego?

Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Urgent tamen et nihil remittunt. Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Hoc non est positum in nostra actione. Nihilo magis. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Id mihi magnum videtur.

Pauca mutat vel plura sane;

Praeteritis, inquit, gaudeo. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus.

Atque ipsa hominis institutio si loqueretur, hoc diceret, primos suos quasi coeptus appetendi fuisse, ut se conservaret in ea natura, in qua ortus esset.